Vijfde plaat alweer van een dame die ruim een dozijn jaren geleden langs de heel grote poort de Belgische muziekwereld kwam binnengestapt, maar rond wie het al te lange tijd al te stil was. Mira (Bertels van haar familienaam) is er vandaag terug en die terugkeer werd middels een paar singles al even voorbereid. Het resultaat mag er zijn, want dit is wat we noemen “a comeback with a bang”. Wie de voorbije dagen de muziekbladzijden van onze nationale media tot zich nam, kon er niet omheen: Mira was op sommige dagen overal. Dat wijst enerzijds op een goed gestroomlijnde perscampagne, maar net zo goed is het een signaal: mensen zitten echt te wachten op nieuw werk van een zangeres waarin ze zich herkennen. Zo iemand is Mira, de buurvrouw van om de hoek, die dezelfde taal spreekt, dezelfde moeilijkheden kent, dezelfde strijd moet leveren om in Het Leen overeind te blijven en dezelfde fouten maakt bij haar pogingen om zichzelf en wie haar lief is een goed leven te helpen leven.

Dat uit ze in een tiental nieuwe liedjes, waarvan “Niet op punten” de jongste weken niet van uw radio te branden was. Terecht overigens, want veel beter kun je in ons taalgebied de dagelijkse struggle for life niet omschrijven: “moe, leeg, op, maar we gaan door…” een treffender samenvatting van dit kernprobleem moet ik nog tegenkomen. Het dubbele daarvan: de omgeving die verwacht dat je het allemaal bolwerkt en jijzelf, die niet anders kan/durft/weet dan dat je aan die verwachting moet beantwoorden. Zelfs ons taalregister heeft er een nieuwe uitdrukking voor gevonden: “we gaan het maken”, een zinnetje dat vroeger, in rustiger tijden, gebruikt werd als een stuk speelgoed of een stuk huisraad kapotgegaan was. Hoe Mira dat verwoordt, hoort naar mijn gevoel thuis in de Vlaamse Canon.

Dat ze dat daarenboven doet in een bijzonder fraaie muzikale verpakking, is een niet te onderschatten bonus. Mensen als Nicolas Rombouts, Anneleen Boehme en Juno Kerstens behoeven nog weinig krans: ze zijn gewoon altijd uitstekend. Dat geldt zeker ook voor de vrouw waaraan Mira mij al lang doet denken als ik haar hoor: Vera Coomans, jawel, dié Vera Coomans zingt een heerlijk duet met Mira op “In de winter”, een lied waarin de dames de gang van het leven beschrijven, met het vallen en opstaan die erbij horen. Nu eens kun je dat leven aan, dan weer wordt het je zwaar te moede en wil je weg. Dat twijfelen, dat heen en weer geslingerd worden, dàt is waar het bij deze plaat om draait, maar net zo goed het “doordoen en rechtkrabbelen”.

Mira stelt zichzelf in vraag en bij uitbreiding de mens en zijn gestuntel, als wezen, als ouder, als geliefde. Ze is kwetsbaar in haar teksten, doorleefd in haar zang en hoorbaar gelukkig in de muziek, die haar teksten omgeeft. Ik weet niet of en in welke mate deze plaat op Coronaproof wijze tot stand gekomen is, maar ik durf te denken dat ze zonder pandemie anders geklonken zou hebben. Of dat beter geweest zou zijn, durf ik dan weer te betwijfelen, want dit is werkelijk een uitstekende plaat van iemand die vrede lijkt te hebben met de beperktheid van haar bestaan. Daar kan ik alleen maar deemoedig het hoofd bij buigen en eerbiedig applaudisseren.

(Dani Heyvaert)